بیست و یکم رمضان سالروز شهادت حضرت علی(ع) مظهر رستگاری است، نخستین پیشوایی که در محراب عبادت هدف کینه دشمن قرار گرفت و با ترنم نجوای «فزت و رب الکعبه» ندای حق را لبیک گفت. بزرگمردی که با عدل خویش ارزش های الهی و توحیدی را در جامعه نهادینه کرد و در مسند قضاوت نیز دادگری و عدالت را سرلوحه امور خویش قرار داد.

«آسایش و راحتی، کامیابی و رستگاری و پیروزی، برکت و گذشت و تندرستی و عافیت، بشارت و خرمی و رضایتمندی، قرب و خویشاوندی، یاری و پیروزی و توانمندی، شادی و محبت، از سوی خدای متعال، بر کسی باد که علی بن ابی طالب را دوست بدارد...» این بخشی از سخنان حضرت محمد(ص) درباره علی ابن ابیطالب(ع) است، امام همامی که پس از برگزیده شدن پیامبر اکرم(ص) به رسالت به عنوان نخستین فرد به اسلام ایمان آورد و این گونه ایشان را در مسیر این امر بزرگ همراهی کرد.

حضرت علی(ع) در 13 رجب دیده به جهان گشود و سالیان بعد با شجاعت و ایثار خویش توطئه های مشرکان را پوچ و واهی ساخت و در جنگ های گوناگون با کافران پیشگام شد تا آنکه رسول اکرم(ص) به فرمان خداوند در راه بازگشت از حجه الوداع در غدیرخم، مولای متقیان را به عنوان جانشین و وصی خود معرفی کردند و فرمودند: «هر کس که من مولا و رهبر او هستم، علی هم مولا و رهبر او است.»

حضرت علی(ع) به دلیل شرایط خاص آن روزگار از حکومت کناره گرفت و به هدایت و راهنمایی جامعه پرداخت تا آن که پس از 25 سال دوری از حکومت، ایشان خلافت را برعهده گرفت. مشرکان و دشمنان علی(ع) عدل و عدالت آن بزرگوار را تحمل نکردند و به توطئه برای قتل ایشان پرداختند و در نهایت ابن ملجم مرادی از گروه خوارج در 19 رمضان 40 هجری، هنگامی که ایشان در حال انجام فریضه الهی بود با تیغ زهرآگین شمشیر خویش این امام بزرگوار را مجروح کرد و حضرت علی(ع) پس از دو روز در 21 رمضان به شهادت رسید و در نجف اشرف به خاک سپرده شد، اینک آرامگاه ایشان در این شهر، میعادگاه عاشقان حق و حقیقت است. 

تقدیر الهی بر این شد که ضربت خوردن امام علی(ع)  و شهادت ایشان در 19 و 21 ماه مبارک رمضان با شب های قدر همراه شود، شب هایی که در کتاب آسمانی از آن به عنوان شب های نزول قرآن و بارش رحمت الهی یادشده است.